Carolina Recalde อธิบายถึงอุปสรรคที่นักกีฬาเว็บตรงฝากถอนไม่มีขั้นต่ำที่มีความทุพพลภาพเผชิญในละตินอเมริกา โดยเน้นที่เอกวาดอร์และกัวเตมาลาการฝึกกีฬาเป็นสิทธิสำหรับทุกคน รวมทั้งคนพิการด้วย อย่างไรก็ตาม กลุ่มนี้ต้องเผชิญกับอุปสรรคทั้งภายในและภายนอกที่ไม่อนุญาตให้อ้างสิทธิ์
อุปสรรคประการหนึ่งคือการขาดโครงสร้างพื้นฐาน
ที่เพียงพอซึ่งปรับให้เข้ากับความต้องการของพวกเขา ในกรณีของเอกวาดอร์ คณะกรรมการพาราลิมปิกและสหพันธ์กีฬาที่เกี่ยวข้องสำหรับคนพิการต้องอาศัยการสนับสนุนจากบุคคลที่สามเพื่อใช้สิ่งอำนวยความสะดวก ซึ่งส่วนใหญ่ไม่มีเงื่อนไขที่เหมาะสม “ปัญหาคือเจ้าหน้าที่ที่ไม่ทำงานกับคนพิการไม่เข้าใจความท้าทายที่พวกเขาเผชิญและความต้องการพิเศษของนักกีฬาของเรา” Patricia Leon ประธานคณะกรรมการพาราลิมปิกเอกวาดอร์กล่าว
อุปสรรคที่สองเกี่ยวข้องกับข้อจำกัดทางเศรษฐกิจ คณะกรรมการพาราลิมปิกเอกวาดอร์จัดการงบประมาณสองประเภทที่จัดทำโดยสำนักเลขาธิการกีฬาแห่งชาติ: แบบหนึ่งที่ช่วยให้พวกเขาสามารถดำเนินการตามแผนปฏิบัติการประจำปีและอีกประเภทสำหรับการดำเนินการตามโปรแกรมที่มีประสิทธิภาพสูงอย่างไรก็ตามมันไม่เพียงพอ โดยสามารถช่วยเหลือนักกีฬาพิการได้เพียง 36 คน และครอบคลุมเพียง 6 ใน 24 จังหวัดของประเทศ ดังนั้นจึงยังคงมีนักกีฬาและดินแดนที่ไม่ต้องดูแลจำนวนมาก นอกจากนี้ยังมีประเทศในละตินอเมริกาอื่นๆ เช่น กัวเตมาลา ที่ไม่มีการสนับสนุนทางเศรษฐกิจและการปกครองตนเองแบบนี้ด้วยซ้ำ
“ความสำคัญของกีฬามักจะให้ความสำคัญกับการดูแลคนพิการ ดังนั้นการสนับสนุนทางการเงินสำหรับการมีส่วนร่วมในระดับนานาชาติจึงมีจำกัดและยากที่จะได้รับ” ฮวน ดิเอโก บลาส นักกีฬาพาราลิมปิก กล่าวยืนยัน หัวหน้ากีฬาเพื่อการพัฒนาสังคมคนปัจจุบันของคณะกรรมการโอลิมปิกของกัวเตมาลาอุปสรรคใหญ่คือการรับรู้ของทั้งคนที่มีความพิการและไม่ทุพพลภาพ ด้านหนึ่ง มีคนพิการจำนวนหนึ่งที่ไม่ยอมรับความสามารถของตนและคิดว่าพวกเขาไม่สามารถบรรลุความฝันและเล่นกีฬาไม่ได้ การเลือกปฏิบัติที่พวกเขาเผชิญทุกวันเป็นการตอกย้ำความคิดเหล่านี้เท่านั้น
ในทางกลับกัน
มีคนจำนวนมากที่ไม่มีความพิการซึ่งมีอคติเกี่ยวกับความสามารถและความสามารถของบุคคลและนักกีฬาที่มีความพิการ พวกเขาไม่ใช้เวลาในการรับทราบและตระหนักว่าผู้ทุพพลภาพต้องการความต้องการเฉพาะบางอย่าง การรับรู้ดังกล่าวมักมาจากพ่อแม่และญาติของนักกีฬาที่มีความพิการซึ่งปกป้องพวกเขามากเกินไปและเก็บไว้ในฟองสบู่โดยไม่ให้พื้นที่และเสรีภาพที่พวกเขาต้องการและสมควรได้รับ “การเลือกปฏิบัติเริ่มต้นขึ้นในจิตใจ และประชากรต้องมีความรู้สึกไวเพื่อขจัดข้อห้ามและทัศนคติที่เหมารวมที่จะทำร้ายเท่านั้น ทุกคนต้องเข้าใจว่าคนพิการยังคงเป็นพลเมืองที่มีสิทธิและหน้าที่ซึ่งสามารถทำได้หลายอย่าง” แพทริเซียผู้ซึ่งกำลังดิ้นรนเพื่อสร้างความตระหนักในประชากรและเจ้าหน้าที่เอกวาดอร์กล่าว
การศึกษาเป็นสิ่งจำเป็นในกระบวนการนี้ การศึกษาต้องเริ่มต้นที่บ้านและเสริมกำลังในโรงเรียนตั้งแต่ช่วงแรกๆ ของชีวิต โดยให้ข้อมูล แต่ยังรวมถึงพื้นที่สร้างความตระหนักเกี่ยวกับสิทธิและหน้าที่ของคนพิการและการปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเหมาะสม สิ่งนี้ยังมีผลบังคับใช้ในสนามกีฬาซึ่งจะต้องยอมรับ เคารพ และปฏิบัติตามสิทธิ์ในการฝึกซ้อมสิ่งที่ Juan Diego กล่าวว่าสามารถช่วยในกระบวนการนี้ได้คือการดำเนินโครงการการศึกษาพาราลิมปิกในระดับชาติเพื่อ “สร้างความสนใจมากขึ้นในการมีส่วนร่วมของคนพิการและการมีส่วนร่วมมากขึ้นของคนพิการ”
เส้นทางสู่การรวมตัวของผู้คนและนักกีฬาที่มีความพิการนั้นเต็มไปด้วยอุปสรรค อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงทัศนคติและการกระทำของพลเมืองทุกคนในประเทศสามารถช่วยเราเอาชนะอุปสรรคเหล่านี้และสร้างพื้นที่อุดมสมบูรณ์ที่คนพิการสามารถเจริญเติบโตได้ ซึ่งรวมถึงการสนับสนุนทางเศรษฐกิจและทางเทคนิคจากรัฐบาลและสถาบันของรัฐและเอกชนอื่นๆ เป็นไปได้ที่เราจะเปลี่ยนความคิดและให้พื้นที่แก่นักกีฬาที่มีความพิการเพื่อแสดงความสามารถและตระหนักถึงสิทธิและความฝันของพวกเขาเว็บตรงฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ
